Gisterochtend besloot ik dat ik wel een half uurtje langer uit kon slapen want ik zat immers nu op een locatie veel dichterbij mijn werk. Dus om half 6 op ipv 5 uur. Hoe lekker is dat? Door een scheidingssituatie zit ik nu tijdelijk in een caravan op een camping. Waar ik geen rekening mee had gehouden in mijn tijdsplanning was dat ik op zo een kleine locatie met al mijn spullen in koffers en tassen veel langer bezig ben met het zoeken naar mijn spullen, ook een wandeling van en naar het badhuis kost meer tijd. Doordat ik merkte dat de tijd door mijn vingers glipte en mijn taken zo langzaam leken te gaan als stroop die uit de onderkant van een flesje moet komen, werd ik een beetje zenuwachtig. Gelukkig had ik wel koffie gemaakt en had ik nog 5 minuten om koffie te drinken en even voor me uit te staren (een heilig moment voor mij, zonder dat is mijn dag al verkeerd begonnen). Ah fuck, door de stress van de tijdsdruk en enigszins motorische beperkingen, gooide ik mijn volle beker koffie om over een kussen van de bank. Weg rustmoment, nog meer taken en de tijd die ik had was inmiddels voorbij. Ik moest gaan. Ah shit. Nog snel dat kussen schoongemaakt, vol stress naar mijn werk en in de hoop en verwachting dat de wegwerkzaamheden die maakte dat het nog langer zou duren voordat ik op mijn werk kwam, magisch verdwenen zou zijn. Je kan het wel raden, op tijd was ik niet.
Standaard proces als ik om een bepaalde tijd heb afgesproken met iemand: ik begin ruim op tijd. Zoek wat spullen bij elkaar, drink nog even wat en beantwoord nog een mailtje of zet de wasmachine aan want ik vind dat op de een of andere manier dan een goed moment om nog allemaal klusjes te gaan doen. ‘Ok, ik ga nu. Shit waar is mijn telefoon/sleutel?’ Stressss, en ik kom weer eens te laat.
Andere situatie: ‘Hoe laat kan je er zijn?’ ‘Ik moet nog even een boodschapje halen en het is ongeveer 15 min. rijden dus ik kan er over een half uurtje zijn.’ Spoiler alert: naar de supermarkt rijden en een boodschapje doen kost niet maar 15 minuten. Vooral niet als je standaard in een supermarkt door alle prikkels het overzicht totaal kwijt raakt, niet kan vinden wat je eigenlijk nodig hebt (En wat was dat ook alweer?) En daarna ook nog een tijdje moet wachten voor een stoplicht. Met andere woorden, regelmatig schat ik tijd te positief in. Weer te laat…
In totale hyerfocus zitten en ‘Kak, hoe kan het ineens half 6 zijn? Ik had allang aan het eten moeten beginnen!’
Pfff waarom is het zo lastig??? Door bovenstaande kan ik wel bedenken wat ik allemaal verkeerd doe, maar het kan de volgende keer gewoon weer zo gaan. Dus hoe kan dat toch?
Er zijn verschillende theorieën dat mensen met AD(H)D een andere tijdsbeleving hebben. Vooral de twee tijdzones NU of NIET NU resoneren bij mij erg. Moet iets NU gebeuren? Zit er tijdsdruk op? Heb ik nog maar een paar minuten voor een taak? Dan laat ik al het andere vallen en doe ik die taak in rap tempo. Is het NIET NU? Dan kan het dus wachten. Mijn verslag hoeft niet vandaag af te zijn maar ‘pas’ volgende week. Dat is niet nu. Dus dan ga ik andere dingen doen zoals nieuwe creatieve ideeën verzinnen voor mijn bedrijf. Voor mijn brein is dat voer, heerlijk om mee bezig te zijn. Maar ja dan kan ik dus de tijd weleens vergeten 🙂