Anders bedraad: Leven met ADD en ADHD als kracht
⬅️ hoofdstuk 2 | Inhoud | hoofdstuk 4 ➡️
Hoofdstuk 3:
De stille strijd
Als je hoofd nooit stil is, maar jij het wel moet zijn.
Voor veel volwassenen met ADD of ADHD is het leven een onzichtbare strijd. Je werkt hard om alles draaiende te houden—je baan, je gezin, je sociale contacten—maar onder de oppervlakte is het continu vechten tegen chaos, vermoeidheid, overprikkeling en zelftwijfel.
Het masker van ‘normaal’
Als volwassene heb je vaak geleerd om je aan te passen. Je weet precies wat er van je verwacht wordt: op tijd zijn, je administratie op orde hebben, je impulsen beheersen, overzicht houden. Dus je doet je best. Je maakt lijstjes, stelt herinneringen in, forceert jezelf tot discipline. En toch… voelt het vaak alsof je achterloopt.
Voor de buitenwereld lijkt het misschien alsof je alles redelijk op orde hebt. Maar wat ze niet zien, is hoeveel energie het je kost. Hoe vaak je je overweldigd voelt door de kleinste taken. Hoe je hoofd overloopt terwijl je naar een vergadering luistert. Hoe je jezelf ‘s avonds verwijt dat je weer niet genoeg hebt gedaan—terwijl je de hele dag in overdrive stond.
De binnenwereld die niemand ziet
De meeste volwassenen met ADD of ADHD zijn meesters in het verbergen van hun worstelingen. Je weet immers wat er gebeurt als je toegeeft aan de chaos: je wordt beoordeeld. “Waarom ben je zo warrig?” “Je bent gewoon lui.” “Iedereen is weleens druk, dat hoort erbij.” Je leert dus om het niet meer te laten zien.
Maar dat betekent niet dat het er niet is. De innerlijke onrust, het constante schakelen, de prikkelgevoeligheid, de stem in je hoofd die nooit ophoudt. En daarbovenop het gevoel dat je tekortschiet—als collega, als partner, als ouder, als mens.
Het gevolg: vermoeidheid en zelftwijfel
Veel volwassenen met ADD of ADHD belanden in een cyclus van overpresteren en instorten. Je stelt dingen uit omdat je hoofd blokkeert, en vervolgens compenseer je met nachtelijke inhaalacties. Of je zegt ja op alles om geaccepteerd te blijven, totdat je overprikkeld en leeg raakt. Je doet zó je best, maar het lijkt nooit genoeg. En dat vreet aan je zelfvertrouwen.
Herkenning is helend
Je bent niet alleen. Duizenden volwassenen dragen deze onzichtbare last met zich mee. En het is geen kwestie van zwakte of gebrek aan inzet—het is simpelweg een ander soort brein. Een brein dat niet gemaakt is voor rigide systemen, maar voor creativiteit, gevoeligheid en out-of-the-box denken. Maar dat brein botst vaak met een maatschappij die weinig ruimte laat voor verschil.
De kracht zit in het erkennen van deze strijd. In het durven afzetten van het masker. In het stoppen met jezelf vergelijken met een norm die nooit bij jou heeft gepast.
Dit hoofdstuk is een ode aan jouw veerkracht. Aan alles wat je al jaren draagt, vaak zonder dat iemand het ziet. En aan de mogelijkheid om van overleven langzaam naar leven te gaan—op jóuw manier.